Pijn na bewegen, wat een frustratie. Ik ben meer aan het bewegen, maar de napijn is inmiddels ondraaglijk geworden. Ik zit weer vol aan de paracetamol om de dagen door te komen. Ik dacht dat ik mijn activiteiten rustig aan het opbouwen was, maar mijn lijf vindt het nog steeds veel te snel. Het resultaat is veel bekkenpijn, verdriet en frustratie.
Pijn na bewegen
Ik ben nu vier weken bezig om mijn activiteiten op te bouwen. Ik zat al een tijd op een stabiel niveau qua beweging. Om mijn doel ‘pijnvrij‘ na te streven was het tijd voor opbouw van activiteiten. In mijn beleving had ik een fitness routine samengesteld die te doen moest zijn. Pijn na het sporten zorgde ervoor dat ik de eerste opzet al bijstelde. Maar ook de tweede versie blijkt te hoog gegrepen. Ik heb veel pijn na het sporten. Napijn van extra beweging mag, maar moet eigenlijk binnen een dag weg zijn.
Frustratie
Ik raak gefrustreerd. Ik dacht dat ik mijn belastbaarheid inmiddels wel kon inschatten. Wat zit ik er naast. Ik schaam me een beetje, dat ik weer te enthousiast ben begonnen. En nu moet toegeven dat het niet gaat. Ik moet echt terug naar het begin. De oefeningen die ik doe heel langzaam uitbreiden.
Waarom haast?
Ik stel mezelf de vraag, waarom heb ik zo’n haast? Het antwoord is simpel, ik wil zo graag pijnvrij zijn. Ik heb geen zin om langzaam op te bouwen. Ik wil knallen, rennen, zweten, spierpijn! Want laat dat duidelijk zijn, napijn van bewegen is voor mij geen spierpijn. Het is pijn in mijn banden en SI-gewrichten. Van spierpijn is echt nog geen sprake.
Langzaam opbouwen
Mijn man probeert mijn frustratie te begrijpen. Waarom is het nou zo erg om rustig op te bouwen. Ik stel de vergelijking met zijn trainingen voor een hardloopwedstrijd. Wat als je een goede tijd wilt neerzetten op de 10 km. Dan ga je trainen. Je start met een rustig rondje van 3 km, dat blijkt al te zwaar. Je stelt het bij naar 2 km, ook te zwaar. Uiteindelijk blijkt dat je moet starten met elke dag 1 km heel rustig joggen. Dan lijkt het trainen voor een goede tijd op de 10 km opeens heel ver weg. Dat is demotiverend en frustrerend.
Kleine stapjes nemen
Herstellen van bewegen
Eerst geduld opbrengen. Mijn lijf een weekje rust gunnen en dan weer met frisse moed beginnen. Opnieuw. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ook dit is moeilijk. Tijd nemen voor herstel, terwijl ik snel naar mijn doel wil. Gelukkig ben ik inmiddels wel wijs genoeg om te weten dat herstellen me sneller verder helpt dan doorbikkelen. Al doende leert men, toch?
Herken je mijn verhaal, of heb je tips? Reacties zijn welkom!
Meer lezen? Klik hieronder:
Chronische Pijn Blog #1: Pijnvrij worden, kan ik dat? Ik ga er voor!
Chronische Pijn Blog #2: Mijn valkuil: ik wil te veel en te snel
Chronische Pijn? Lees dit boek!
Of bezoek mijn bekkenpijn pagina
Pingback: Mijn valkuil, ik wil te veel en te snel (Chronische pijn - Blog #2) - Schrijfmeeuw
Pingback: Angst voor bewegen (Chronische Pijn - Blog #4) - Schrijfmeeuw